Денес, на часот на одделенската заедница имавме работилница „Не ни требаат баби“. Интересна замисла, текст во кој настваничката дискриминира една баба која што (најверојатно) може да дојде на планираното планинарење. Остај што не верува во нејзините физички способности, таа ја кани на часот за готвење. Значи наставничката е сигурна дека сите баби се стари и тешко подвижни, ама знаат многу добро да готват. Е, нејсе, тоа беше главната активност на работилницата, ама проблемот што добив горешта желба да пишувам, е почетната активност. Во неа учениците требаше да одговорат на изјавите што ги читав со кревање на палецот нагоре (ако се согласуваат со изјавата), спуштање надолу (ако не се согласуваат) и хоризонтално поставен (ако не се сосем сигурни). И што да ви расправам… страшилиште… Албанците имаат многу деца, „ДА!!!“ а кутри мои дечиња, воопшто не запознале некое албанско семејство. Ромите се музикални, „ДА!!!“ А чуле можеби на телевизија во некој филм од Костурица… девојчињата се послаби, момчињата појаки… и ред други стереотипизации… сите „НА МЕСТО“!!! И така стојам и си мислам, добро зошто овие мали и невини суштества уште отсега се жртви на стереотипизации… КАДЕ ПОГРЕШИВМЕ???
Ситуацијата стана полоша кога се обидов со примери да ги демантирам. Па видов многу збунети главички кои се чудеа на моите искази за тоа дека Ардијан и Фланза немаат деца, за Мирјета која има едно, за Агуш кој не знае да пее, за Ферзија која мрази музика… за тоа дека ние, Македонците не сме ништо различни од Србите, Бугарите, Албанците, Ромите… дека нашата истрајност е подеднакво иста со истрајноста на другите националности… и ете така… работилницата заврши… а јас останав позбунета од тие дваесет и три главички…
ДРАГИ МОИ РОДИТЕЛИ, НАСТАВНИЦИ, ТРЕБА МНОГУ ДА СЕ РАБОТИ НА ОВА… ЕДЕН ДЕН ИГНОРИРАЊЕТО ИЛИ ПОТХРАНУВАЊЕТО НА ОВА ЛУДИЛО ЌЕ НЕ` ЧИНИ МНОГУ…
мојата училница 