На еден Фејзбук статус прочитав дека овој ден луѓето на Фејзбук го чествуваат со чорапчиња, статуси, допаѓања, срцки и поддршки, а утре пак сЕ е по старо… За жал вистината е тука некаде, но сепак сметам дека една мала активност која ќе се направи со учениците може да направи големи промени на подолг рок. Навистина сме научени да даваме поддршка од дома, со притискање на копчето за допаѓање, со стикери и фотографии… и кога ќе се соочиме со поддршка на дело, одбегнуваме средба или не ја даваме потребната поддршка…ама ако си споменеме пред неколку години и таа интернет привидна поддшка ја немаше…

Во таа насока со дел од моите ученици оваа година направивме колаж од нашите шарени, различни чорапчиња.

Значењето на чествувањето на Денот учениците не го знаат, барем не сите. Затоа е убаво да се искористи можноста и да се сензибилизира. Да се поттикнат на една активност низ која ќе прашуваат и ќе дознаваат.

Беше, чинам, пред 10 години кога прв пат застанав во училница и имав час на кој во првата клупа седеше ученик со Даунов синдром. Бев целосно збунета, знаев дека има луѓе со тој синдром, но никогаш немав личен контакт. Бев целосно здрвена и не знаев дали ме разбира, што да зборувам… веднаш се консултирав со мојата колешка дефектолог, со неговиот личен асистент, кој го имаа ангажирано неговите родители… ми дадоа едукација, ме насочија и сфатив дека неговото присуство во училница е големо богатство за сите. Се сеќавам на неговото прекрасно рецитирање на „Т га за Југ“, на сите беспрекорно сработени активности…

Не треба човек да даде многу, а многу може да се постигни. Да се подигне свеста за тоа дека овие лица се рамноправни граѓани на нашето општество, потребна им е само поддршка и можност да се докажат.

Мојата вредна ученичка Илина Радеска изготви една презентација:

Различностите треба да нЕ обединуваат! Да им дадеме можност и да учиме од другите.