Денес, на моја огромна радост, а на радост и на целото наше училиште ја добивме првата награда од жирито за учеството во проектот „Ноќ со Андерсен“. Прекрасен проект, обединувачки… весел, создаде многу ресурси, радости, искуства. Ти благодариме Весела и на целата екипа вклучена во проектот, што ни даде можност да сме дел од ова и што виде во нас нешто што самите не бевме сигурни дека го имаме.

Нам ни останаа видеата, сликите и признанијата. Ни остана радоста дека сторивме нешто убаво.

Ѝ благодарам на мојата сестра и нејзиното семејство кои беа блиску до местото на доделување и се стрчаа да ги земат дипломите и во наше име да се заблагодарат на организаторите.

Сега ќе зборувам за мојот весел драмски тим, за моите убавини кои сега се во средните училишта… Зборувам за нив, но не ја заборавам заслугата и на другите дечиња и наставници кои беа вклучени во проектот и кои придонесоа за конечниот најголем можен успех.

Моите драмски надежи: Сара Нинеска, Јована Стојческа, Теона Стојческа , Леонардо Маркоски, Лихнида Јорданоска, Теона и Јована Стојчески, Мрмески Александар, Теа Кокондоска, Веселина Јованоска, Димитар Николоски, Никола Илијоски, Михаела Јанеска, Елена Павлеска, Мила Ристеска, Васе Колароска, , Андријана Мирческа и помошта од Божидар Јованоски, Леонид Мирчески, Благојче Иваноски и Кристијан Селчанец беа вистинските виновници за голем дел од успехот!!!

Се сеќавам во кој хаос бевме поради тоа што ја спремавме театарската претстава „Ние врапчињата“… имаше моменти кога мислев да откажам, но тие беа секогаш спремни, полни со идеи. Се снаоѓаа со реквизити, баравме статив од брат на ученичка, апарат од добронамерници, љубители на уметноста и блиски луѓе 🙂 „грин-скринот“ ни беше пердето од ликовно, го извадивме и додека снимавме немавме перде и ни беше топло 🙂 облеките беа од овде, онде…тетки, вуњи, стрини…братучеди, од претходни настапи… Теа дојде со огледало направено од картон, го правеле со Сара, Лихнида, Евгенија, донесоа игли, конци… боже мој..кројчи имаше во приказната… јас не се досетив на тоа 🙂 а Славејот, Славејот го снимија на прилепски, оригинално, како само се досетија умници мои прекрасни, Палешка… мислеа со главчињата кој што треба да каже, се поделија, се организираа, напишаа и едвај чекаа да се снима… Јовче Будалчето не се сними, но прекрасна беше екипата на завршната ноќ, благодарност за принцезата Александра, за коњите Петар и Грегори 🙂 дечките беа оригинални, што да се прави ни требаа две коњчиња за драматизацијата. Уште се сеќавам на изразот на лицето на директорот, како беше зачуден што прават овие сега кркуш на двете момчиња 🙂 …а еднаш пак батеријата се потроши од апаратото – наставничката заборавила да го наполни… Лео се нервира… …на крајот од кадарот заѕвонило ѕвончето… лошо се исекол врабецот… немаме стапче, па искористивме молив… ни треба добар компјутер, ете го Бошко да ни помогне… не чини звукот, мобилниот од Климентина е супер… снимаме звук… снимаме видео… нека му ја мислат тие што ќе монтираат… снимање по часови, пред часови… некогаш малку и на часови 🙂 ама малку… безброј фејсбук разговори… кога…како… притисок на Лео, на Кико… ајде побрзо… до каде е филмот 🙂 што да ви кажувам… беше прекрасно искуство

Ви благодарам дечиња, ви благодарам колеги!!!