Осум месеци полни со активности и работа. Се навраќам на ладниот ноември, кога прв пат се собравме. Јас имав некаква визија во главата, програмата ни беше испратена, имавме неколку разговори со Ана, уште пред да започне целиот процес… се најдовме на иста мисла, за потребата, за важноста на ваквата програма. Таа беше радосна и полна со идеи, со силна желба многу работи да се направат, а јас, јас едвај чекав креативниот дожд да се истури на мене.

Се запознавме со Милош, режисерот од Куманово, со нашите драги и почитувани актерки Дани и Марија, и започнавме… еднаш месечно со Милош, секоја недела со Дани и Марија. Во меѓувреме разговори со моите четири ученика: како беше, што ни се допадна, што научивме, кога одиме пак, што треба да подготвиме…

Како течеше процесот ние зборувавме само за тоа… на часовите, по ходниците, во интернет комуникацијата. Кога започна фестивалот официјално прекинавме да зборуваме за други работи. Учениците решија да бидат волонтери, па нивната вклученост беше уште подлабока, а јас, јас бев горда на нив и многу многу се радував.

Нашиот настап помина одлично. Јас имав многу стравови поради текстот, поради нивната возраст. Неговата мрачност и филозовското настроение, но учениците беа силно мотивирани и сакаа да глумат. Тие ги изнесоа своите ликови како професионалци, за тоа им сум многу благодарна. А Дани, таа ни беше сè. Колку ја сакаат децата, а и јас. Бидејќи беше пријател, со сите нас и се даде целосно, цело нејзино време беше за нас, енергијата и театарскиот порив. Без неа, немаше да бидеме она што бевме, што сме…

Го гледам сертификатот, го вртам од задната страна и гледам кои работи всушност ги стекнавме… да, многу се, сериозни се: драмска игра, режија, сценографија, костимографија… вежбавме етиди, дишење, драматизиравме, пишувавме сценарија, изготвуваме костими за „Вејка…“, сцени… и дружевме, разговаравме, се спријателувавме…

И кога ќе се навратам на сите моменти, јас сфаќам дека оваа едукативна програма ни ги отвори вратите на светот на театарот. Ние влеговме внатре, ѕирнавме во неговата внатрешност и зборувавме со тамошните луѓе, со жителите на тој волшебен свет. И ние се спријателивме, изградивме личносен однос со нив, пријателство кое ќе дава плодови уште многу долго време. Јас велам: Милош, Дани, Марија, Мартин, Биле, Габи, Филип… јас зборувам за мои пријатели кои кога ќе ги сретнам на улица имам што да им кажам.

Непроценливи се разговорите со актерите од прилепскиот театар, старите пријателства, но и новите. Нивната непосредност и достапност. Тоа мотивира и создава можност за соработка, идни проекти, нови можности. Ние ги имаме децата кои утре може да бидат нивни колеги, или верна публика, од заеднички интерес ни е да соработуваме.

Во овие осум месеци ние ги носевме радостите и тагите со нас, излегуваа низа предизвици кои заеднички ги решававме. Овој процес делуваше на нас баш како што делува театарот на својот верен гледач: катарзички, очистувачки, преобразувачки!

Учениците стекнаа животни вештини, но тие и силно го засакаа театарот. Ми се наполни душата кога ги видов вечерава, по затворањето, сите околу една маса, се забавуваат. Ние направивме банда, банда театарџии кои допрва ќе нè радуваат.

Едукативната програма ме охрабри, ми даде нов концепт според кој ќе ја водам драмската секција. Ме научи на многу работи кои ќе ми помогнат да поттикнувам нови генерации театарџии.

Вака се гради театарска публика!